Salonda oda yaptım meleğime ışığı daha çok alıyor diyerek...Karşılıklı yatıyoruz ve 3 aylık sürecimizde o kadar kendimi otomatiğe bağlamışım ki azıcık kıpırdanmaya başlasa hemen uyanıyorum...Birara eve geldiğimiz ilk zamanlar ben arka oda da uyuyordum ve ozaman bile yataktan fırlayıp onun yanına gittiğimde yeni yeni kıpırdamaya başladığını görüyordum...Dün gece sanırım sabaha karşı birden yatağından fırladı...o kadar panik ve heyecanlıydı ki kötü bir kabus gördüğü belli idi herhalinden...Normalde benden yardım alarak yürümesine rağmen hiç yardımsız ve hızlı bir şekilde tuvalete gitti ve tekrar salona döndüğünde panik halde masada bulduğu torbanın içine gördüğü herşeyi doldurmaya başladı...Çok korkmuştu ve söylüyorduda..."Ben çok korkuyorum evimize gidelim" diyordu aşkım...Bu durumu biliyorum...Hastanede uzun zaman kalanların yaşadığı bir sendrom bu...Hastane ortamında hastanın da,refakatçının da psikolojisi bozuluyor maalesef...Benim meleğim ilk zamanlar bana çok güvenmiyordu örneğin...Serumu takılırken yada iğnesi yapılırken hemşirelere yardımcı olmakz zorunda olduğumdan dolayı eve geldiğimiz ilk zamanlarda elimde gördüğü herşeyi iğne zannediyor ve bağırmaya başlıyordu...Çok şükür o günleri atlattık ama zor günlerdi...Dün gece olanda benzer bi durumdu...Hastanede zannediyordu kendini ve gitmek istiyordu...Zor ikna ettim evde olduğumuze...Çok korkmuştu benim meleğim...
Son 1-1,5 haftadır çok keyifliyiz oda bende...Annemi şeker koması geçirmiş diye duyan,hastanede yattığımızı dahi bilmeyen,durumu anlattığım zaman işin ciddiyetini 3 gün sonra farkeden ve gerektiğinde işini gücünü bırakıp hergün hiç aksatmadan gelen ortak arkadaşımızın varlığı hem annemi hem beni sevindirdiği gibi aynı zamanda bana güç kattı...İlk zamanlar çok kaba davranmıştım halbuki ama ozaman beyin sendromu yaşıyordu ve zor günler geçiriyor, uyuması için dualar ediyor,birisi gelip uyandıracaklar diye ödüm kopuyordu...Şimdi Ayfer biraz gecikecek olsa ben bile yolunu gözler oldum...Annem ise onu görünce benden daha çok seviniyor...Onun böyle kocaman yüreği olduğunu bilmiyordum...İyi ki varsın Ayfer...Her gelişinde evimize neşe katıyorsun...Yürekten teşekkürler...
Bazen beni çok güldürüyor yaptığı hareketler ile...Çocuk gibi işte...Bugün ayağındaki çorapları çıkartıp ellerine giymiş:))Bugün 2 minik misafirimiz daha vardı...Gaye yani anneme "zıkkım yesin" diyen teyzemin kızı çocuklarını göndermiş evimize...yarın da kendi gelecekmiş...Buyursun gelsin...Ben kırgınım ona ama annem geldiğini görünce sevinecektir...
Bugün bir de tekerlekli sandalye ayarladım annem için...Erdek Belediyesinden bu konuda yardım istedim ve hemen buldular...yarın elimizde olacak ihşallah ve ben meleğimi sıkı sıkı giydirip,hafif bir de makyajını yapıp gezdireceğim meleğimi:)
Günden güne ona olan sevgim aşka dönüşüyor...Aşık oluyorum gitgide ona...Hemen köşede ki bakkala bile gittiğim de koşarak eve geliyorum meleğim yalnız hissetmesin kendini diye...Ben seni artık sevmiyorum annem...ben sana deliler gibi aşığım...
Biraz önce uyudu aşkım...Lütfen yüce Yaradanım;ona huzurla uyumayı ve yarın sabah bugünkün den daha dinç,daha neşeli ve daha sağlıklı uyanmayı nasip et Yarabbim...Ha bide lütfen yarın hava güzel olsun...meleğimi gezdireceğim...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder