RAB BİLİR AMA....

Blog kapandığında çok üzülmüştüm...sonra sevgili Begonvilli Ev açıldığını söylediğinde çok sevindim ama !!!Şimdi okudum yorumları...anneciğimi merak edenler var...ne güzel ve gönülden teşekkürler...

Kısaca;toplam 7 ay oldu....Bandırma Devlet Hastanesinden taburcu olduktan sonra evde geçirdiğimiz dönem çok hem de çok zordu..."ORGANİK BEYİN SENDROMU"dönemi...Bilinçaltı yüzeyde ve kesinlikle iletişim yok...bazen 3 yaşında bazen 60....sonra boynunda çıkan ve "hey bak ben buradayım"diye bağıran bir beze için tekrar Bandırma Devlet Hastanesi ve oradan sonra Bursa Ali Osman Sönmez Onkoloji Hastanesi...1 hafta kaldık orada ve doktorumuzun "Tıp bundan sonrasında durdu" demesi ile evimize geri döndük...Onkoloji hastanesinde annemin aslında 5 yıldır "akciğer kanseri"olduğunu ve oradan beyne metastas yaptığını ve şuan kemiklerde ve lenfte olduğunu ve en kötü huylu tümör olduğunu öğrendim.Eve geldikten sonra 2 kere bağırsakta kanama oldu ve her defasında Balıkesire gittik/geldik...Kalmadık Balıkesir Devlet Hastanesinde....Hem ben hem annem istemedi ve hem de doktorlar gerek görmedi...İlaç ve serumla durdurduk kanamayı....

Ne diyeyim...nasıl söyleyeyim..."BUKALEMUN"gibiyiz....evet bu durumu en iyi özetleyen bu...Hayatımızı tüm vücudunu sarmış olan tümör/tümörler kontrol ediyor...Birgün konuşma fonksiyonunda ve oradan çıkıp yeni bir yere gidene kadar konuşamıyor,diğer bir gün yürüme...Bilinci ise gidip-geliyor....Ben elimden geldiği kadarı ile onu mutlu etmeye çalışıyorum ve onu en çok mutlu eden şey dışarıda olmak,gezmek-dolaşmak....Tekerlekli sandalye aldım Erdek Belediyesi vasıtası ile....Elimde tekerlekli sandalye ki o benim birebir Mercedesim:)))hergün saatlerce deniz kenarında turlamalar,çay bahçelerinde arkadaşlarının yanında vakit geçirmeler,arada kuaför ziyaretleri...arada Erdek Devlet Hastanesi ağrı kesici iğneler yada serumlar ama bu tekerleki sandalye gerçekten benim mercedesim....Yürüyemediğinden değil...Fakat benim 20 adımım onun 1 adımı....hem kendi yorulmuyor hemde ben daha hızlı hareket edebiliyorum....Genel durumumuz böyle idi en son yazdığımdan bu yana...Tabii arada çok hemde çok kötü günlerimiz de oldu...

Bugüne gelince....Hazırlanıyorum...yokluğuna hazırlanmaya çalışıyorum...Tümör Nefes borusunda...Evde "Oksijen Tüpü"hazır vaziyette bekliyor....Herşeye rağmen tekerlekli Sandalye ile yaptığımız gezintilerimiz devam ediyor ama iyiye gitmiyoruz...Nefes alıp verdikten sonra tekrar nefes alabilmesi için uzun bir süre geçiyor...Görünüşte iyi özünde kötüyüz...Bilinç ise yine açılıp kapanıyor ama daha sakin...Ben yine birgün annesi,birgün ablası,birgün kızı oluyorum...Bu arada tıbbi mama ile besleniyoruz....hatta bazen onu bile içemiyor...yutkunamıyor...Balıkesirde ki doktorun beslenmesi için verdiği serumlar ise evde duruyor çünkü damar yolu bulunamıyor...

Artık ağlamamaya karar verdim ve son 2 gündür de ağlamıyorum...Yalnızlık zor hemde çok zor...Sevgili Aile Hekimimiz Burhan ağabey metanetli olmam gerektiğini,o an geldiğinde panik olmamam ve sakince 112'yi aramam gerektiğini söyledi...Bir başkası da o an geldiğinde eğer ağlarsam ya da bağırırsam onun acı çekeceğini ve ruhunu teslim edemeyeceğini söyledi...Biri gelip "zemzem" suyu verdi...Tamam ama ben bu durumda gerçekten sakin olabilecek,112'yi sakince arayabilecek o "zemzem" suyunu ağzından damlatabilecek miyim?Yalnızlık zor hem de çok zor!!!!

Merak etmeyin biraz fazla kötümser yazıyorum ama anneciğime heran herşey olabileceğini bildiğimden dolayı böyle yazıyorum...tamam yemiyor ve tamam artık tıbbi mamayı da içemiyor olabilir ama hala nefes alıyor ve hala onu deniz kenarında mercedesimizle gezdiriyorum...oda bundan çok mutlu oluyor:)))Merak etmeyin;herşeye rağmen keyifliyiz ve bazen kahkahalar dahi atıyoruz....

Bu arada hayallerim var annem için,onun ismini yaşatmak ve onun vasıtası ile birilerine faydalı olabilmek için...

Birincisi; annemi sonuna kadar başımın üstünde taşıyacağıma dair kendi kendime söze verdim ve Allahım ihşallah o gücü,kuvveti bana verir de sonuna kadar onu başımda taşırım...

İkincisi; Ali Osman Sönmez Onkoloji Hastanesinde "KANSER"hastalarının ve yakınlarının ızdırplarına şahit oldum ve en güzel dostluklarıda burada kurdum.Orada ki refakatçı arkadaşlarımın hepsini çok seviyorum...Nasıl da birbirimize yardım ediyor birbirimize kenetleniyorduk...bizi bizden başka kim anlayabilir ki...yaşayan anlar sadece...Gerek doktorundan,hemşiresine gerekse şehir dışından gelmiş olan hastaların kalacakları yere kadar tamamen bu hastalığa ve tedavisine hizmet ve gönül vermiş bir Hastehane ki orada bazı odalar hep bu hastalığı yaşamış insanların yaptığı bağışlar sayesinde oluşturulmuş ve bu odaların kapısında bağışı yapan insanlarında isimleri yazıyor zaten...Orada annemin tedavisi için kalırken ve kapılarda bağış yapan insanların isimlerini okurken niyet ettim "bu kapılardan birinde annemin ismi yazacak ve o burada yatan hastaya faydalı olacak"diye....Anacığımdan bana bir maaş ve bir de ev kalıyor ve Allah bana nasip kısmet ederse eğer anacığımdan kalacak evi Onkoloji hastanesine bağışlayacağım....Nasip et Yarabbim...Kanser hastalığını yaşayanlar yada yakınlarI kanser olanlar beni çok daha iyi anlayacaklardır...

Bir de öğrendiklerim/anladığımı zannedim anlamadığım ama aslında yaşadıktan sonra çok iyi anladıklarım var."ENGELLİ" dostlarımız....Annemi tekerlekli sandalye de gezdirdiğim zamanlar beni ençok üzen bakışlar ve saçma sapan sorular oldu...Hatta bir dönem "Erdeğin delisi" modunda idim....Ben şimdi evlerine kapanan "ENGELLİ DOSTLARIMIZI"çok iyi anlıyorum...Yalvarıyorum size;onlara "UCUBE"gibi bakmayın....Hasta olduğunu bildiğiniz dost,arkadaşlarınıza soracağınız sorulara dikkalr edin...karşılarıan geçip "ah,vah" etmekten ziyede onlara MORAL VERİN....Karşılarında gülün,kahkaha atın,espriler yapın ama ACIMAYIN...

Büyük Yaradanım...Tüm yarattıklarına sağlık,afiyet nasip et güzel Allahım...