5 Haziran 2011 Pazar

SENİN BENİ SEVDİĞİNİ BİLİYORUM ANNEM...

Dün sabah,piknik speteimizi hazırlayıp hergün gittiğimiz çay bahçesine gittik annem ile...Uzun zamandan sonra yine katı yiyecek yiyebildi annem ve onun karnının doymuş olmasına çok sevindim.Gerçi tıbbi mama ona verdiğim yiyeceklerden çok daha doyurucu ve vitaminli ama olsun arada böyle yiyebilmesi yada bir kase çorba içebilmesi beni sevindiriyor.

Eve geldikten sonra biraz fenalaştı.Yüzü kıpkrmızı oldu ve gözbebeği kayboldu...panik olmadım ve o an yapmam gerekenleri yaparak hemen taksi çağırıp hastaneye götürdüm...Korkulacak birşey yoktu ama yinede serum verdiler ve maalesef yine bilinci kayboldu.Serum sırasında sürekli kalkmaya ve gitmeye çalıştığından dolayı biraz sakinleştirici yaptılar.Sakinleşmeye başlayınca onun yanına oturdum ve sarılarak başını omuzuma koydum...Kendini güvende hissetsin,yanında olduğumu anlayabilsin istedim...Bilinci kaybolmuş olmasına rağmen o da bunu hissetti...Boynuma öpücük kondurdu ve böyle olunca benim gözlerimden yaşlar akmaya başladı...Bunu da hissetti ve gözyaşlarımı silmeye çalıştı....

İşte böyle olduğu zaman,annem beni öptüğü,bana sarıldığı zaman benim moralim çok hemde çok bozuluyor....Annemin bana sarılmasını,annemin beni öpmesini değerlendirmem gerekirken ben onun bana kötü davranmasını istiyorum.Ben ona sarılayım,ben onu öpeyim ama o bana kötü davransın.İtsin beni eliyle...olsun....ben yine gideyim onu zorla öpmeye çalışayım."Anneciğim benim"diye boynuna sarılayım ama o yine beni itsin,istemesin beni...bana kötü davransın...Çünkü...çünkü o zaman gücümü kaybediyorum,aşırı duygusallaşıyorum,arka odaya geçip saatlerce ağlıyorum,isyan ediyorum,yutkunamıyorum,nefes alamıyorum,içime atıyorum,konuşamıyorum....gücümü kaybediyorum.

Şimdi böyle diyorum ama yakınları vefat edenler ile konuştuğumda bana "değer verdiğin insanı kaybettikten sonra KEŞKELERİN hiç bitmediğini" söylüyorlar...Bu durumu değerlendirmem gerekiyor halbuki....Belki ileride "keşke annem bana sarılıp, beni öpseydi"diyecektim.Annem ile aramız bozukken onun çevresindeki bazı arkadaşları beni gördüklerinde bana annemin beni sevmediğini ve beni istemediğini söylerlerdi.Çok üzülürdüm elbette böyle söylediklerinde...Şimdi...şimdi bunu söyleyenlerin yanına gidip "işte görün annem beni seviyor hem de çok seviyor"demek istiyorum.Mümkün mü bir annenin evladını sevmemesi???Değil elbette...belki benim annem sevdiğini göstermeyi beceremedi ama bu hastalık döneminde bilinçli yada bilinçsizce beni sevdiğini pekçok kez gösterdi benim meleğim.Ameliyata girmeden 1 gün önce ki bilinci yerinde idi ve bana "seni çok seviyorum kızım"demişti...Dün hastaneden geldikten sonra koltukta uyuyakalmıştım...Tilki uykusu...o gelip hırka ile benim üstümü örttü....

Daha nasıl ifade edebilir ki duygusunu...Benim annem beni seviyor....bense onu canımdan daha çok seviyorum.

3 yorum:

Begonvilli Ev dedi ki...

O sevgiyi ta buralardan, hem de sizleri hiç görmeden hissedebiliyorsam, dünyanın en güçlü duygusu olduğuna yemin edebilirim.

Gölgecik dedi ki...

Bu hastalık bizi birbirimize kenetledi,birbirimizin değerini daha çok anlamamızı sağladı.Annemin hasta olduğunu öğrendiğimde sabah ezanı okunurken dua etmiştimAllahım annem önce kapısını sonrada kalbini bana açsın diye.Dualarım kabul oldu...

Çiğdem Atabey dedi ki...

yaa Özlemcim, kapılar açıldı, belki geç oldu ama iyi ki oldu..